Idą Święta..

To, że mniej mnie na blogu wcale nie oznacza, że zapadłam w sen zimowy, albo że przynajmniej błogo leniuchuję z wielkim kubkiem herbaty z cytrynką i 1000-stronicową powieścią idealną na jesienne wieczory. :)
To, że mniej mnie na blogu oznacza, że zajęć mam za dużo jak na jedną , jesienną polską mamę. :) i zupełnie nie mam czasu na błogie leniuchowanie czyli pisanie bloga :).

O, i to jest właśnie pierwsza rzecz, która uległa zmianie po powrocie do kraju:

Nie mam na nic czasu :).

Polacy są generalnie narodem biegaczy - ciągle gdzieś pędzą.

Powiem Wam, że to też była pierwsza rzecz na jaką zwróciłam uwagę po naszym powrocie z sielskich, spokojnych Niemiec.
Ja jeszcze rozumiem, że Gdańsk w którym obecnie mieszkamy jest taki  właśnie - rozbiegany -  zresztą jak i każde większe europejskie miasto ( również w Niemczech), ale my zatrzymaliśmy się początkowo w małym miasteczku oddalonym od Gdańska o 50 km, adekwatnym wielkością do miasteczek z jakimi na co dzień mieliśmy do czynienia w N. i przez pierwsze dni zastanawialiśmy się nieustannie

dokąd Ci wszyscy ludzie wokół nas pędzą?

Żartowałam nawet do męża, że może oni wiedzą o czymś o czym my nie wiemy i np. robią zapasy ?
Wody pitnej, chleba, mąki, cukru, bo większość z tych ludzi miała ze sobą jakiś tobołek ( siaty) czego w N. też się na co dzień nie widziało.

( Wiadomo do sklepu podjeżdżało się niemal pod same drzwi wozem, chyłkiem po kosz i do sklepu, droga powrotna odbywała się równie niezauważalnie) .
A tam w tym małym miasteczku  Polacy roili się jak w mrowisku - napatrzeć się na to nie mogłam :).
Tylu ludzi co widziałam tam przez te pierwsze dni  to w Niemczech jedynie podczas fashingów (czyli karnawałowego korowodu , podczas którego rzuca się łakociami w rozbawioną gawiedź).


Nie mam więc czasu, a to chyba oznacza , że już

w pełni wróciłam do Polski .

Jestem u siebie i wśród swoich :)
Ale zaskoczę Was - jeszcze na to nie narzekam ( tzn. tak, narzekam, bo narzekanie to moje drugie imię :, kto zna mnie lepiej wie, że jak narzekam, że mam dużo do roboty to znaczy, że jestem szczęśliwa :),  a jak mi jeszcze za to szczęście ktoś kiedyś zapłaci to już naprawdę będę mogła  umierać;)).







Nie mam czasu  między innymi dlatego, że zbliżają się Święta i robimy z dziewczynami :

1. kartki świąteczne dla naszych polskich krewnych i zagranicznych znajomych :)









2. dekoracje świąteczne - do domu, ale i np. do przedszkola ( temat to Grenlandia  więc wiadomo ; produkowanie małych Eskimosków , igloo z lodu ( znaczy z kartonu) , wypychanie piesków husky.
Dobra,  żartuję.
3. bierzemy udział w festynach mikołajkowych w szkole ( celem zebrania pieniędzy na zrobienie klubiku w harcówce) - tu niestety dałam plamę, bo nie wstrzeliłam się w target, błędnie zdefiniowałam odbiorcę ( który to już raz w moim zawodowym życiu  :)) i naprodukowałam zbyt kosztownych drobiazgów. Za rok się poprawię. Obiecuję.








4. Produkujemy prezenty świąteczne - wiadomo najlepsze bo ręcznie robione. :)

Także ten tego, kto marudzi, że Duch Świąt Bożonarodzeniowych umarł, niech nie narzeka, bo jeszcze nie widział najwidoczniej narodów w których WSZELKI duch wymarł ;) i niech z nami porobi kartki świąteczne i inne pierdółki coby ewentualnie tego

ducha wzmocnić.

Na to akurat możemy mieć wpływ.
Duch Świąt Bożonarodzeniowych jest darmowy, znaczy gratis,  to jest w promocji  (z jakimkolwiek naszym działaniem. :))