Jak zgubić się w kaszubskich lasach cz.2

Wakacje minęły i coraz mniej okazji do spontanicznych wypadów (szczególnie dla tych co na co dzień pełnią rolę luksusowej taksówki dla własnych dzieci :)).

Obiecałam Wam jakiś czas temu dokończenie relacji z pierwszej części "gubienia się w kaszubskich lasach", może się komuś przyda na kolejny - ponoć bardzo ciepły - weekend.

Po zupełnie nieoczekiwanym "odkryciu" i zwiedzeniu kościółka w malowniczych i słodkich :) "Lizakach" poturlaliśmy się dalej - mąż  z miną zwycięzcy ( " A nie mówiłem, że warto wyleźć z chałupy?"), a ja z lekkim poczuciem winny za wcześniejsze marudzenie.
Nie ujechaliśmy daleko gdy naszym oczom ukazała się

żuławska chata z charakterystycznym podcieniem.

I to w samym sercu Kaszub!.
Drewniana, na kamiennej podmurówce z typową ryglową wystawką wspartą na drewnianych filarach.

Uznałam to za nadprzyrodzone nagromadzenie estetycznych podarunków jak na jeden dzień i zaczęłam podejrzewać, że nasze zgubienie się lesie wcale nie było przypadkowe..

Bo nie wiem czy Wam mówiłam ( niektórym na pewno :)), że ja w takiej żuławskiej chacie to planowałam się urodzić, dojrzeć, powić moją 5 dzieci, spokojnie się zestarzeć i jako uśmiechnięta staruszka otoczona wianuszkiem wnuków i prawnuków zejść ( z tego świata ).
Ze wszystkich atrakcji pozostały mi już chyba tylko te 2 ostatnie ;).







Ośmieleni wcześniejszym sukcesem ze zwiedzaniem kościółka w Lizakach wyskoczyliśmy z samochodu i zaczęliśmy robić zdjęcia.

Po chwili ukazał się gospodarz tego niezwykłego domu, więc mąż nauczony doświadczeniem ostatnich godzin zapytał... a jakże... o drogę :).

I tak wywiązała się miła pogawędka, na tyle miła, że gospodarz zaprosił nas do środka i pokazał to i owo.
W kuchni i na piętrze znajdowały się między innymi funkcjonujące piece; jeden z nich to typowy, gdański piec kaflowy ocalały z jakiejś zdewastowanej gdańskiej kamienicy.

Sam dom został przeniesiony, patrz "uratowany" z miejsca w którym został oryginalnie zbudowany i może gdzie bardziej pasował stojąc wśród sobie podobnych, ale jeżeli dzięki temu ocalał to jestem za.
Niestety nie otrzymałam zgody na publikację zdjęć i pełną lokalizację miejsca , co doskonale  rozumiem, pokażę Wam jedynie kilka zdjęć zrobionych na zewnątrz.






I zapowiedź tego co widzieliśmy we wnętrzu tego niesamowitego domu, w którym się tak pięknie czas zatrzymał :




To wcale nie był koniec atrakcji tego deszczowego, marudnego dnia.:)

Gospodarze domu podcieniowego w sercu Kaszub polecili nam pobliski

bar "Drewutnia" w Olpuchu.

Powiem Wam, że z niejednego pieca chleb jedliśmy :), mąż to w ogóle nie lubi jadać poza domem (wiadomo,wszystko co najlepsze ma w domu ;)), ale żarełko jakie trafiło nam się w "Drewutni" naprawdę zasługuje na polecenie. :)
Każdy składnik posiłku smakował niebiańsko: i pieczony dziki łosoś i niewiarygodnie smaczna surówka z kapusty ( kilka razy domawialiśmy, bo ciągle znikała) i nawet fryty, których osobiście zwolenniczką nie jestem.
Że moje dzieci zjadły swoją porcję ryby i frytek to mnie nie dziwi, ale że biły się o kapustę?! To naprawdę coś niesamowitego.
Ostatecznie poprosiłam o przepis i spróbuję zrobić podobną  w domu, jak mi wyjdzie to na pewno podzielę się z Wami dobrą nowiną.

Morał z całego gubienia się w kaszubskich lasach niezmiennie ten sam : nie marudzić i czasami dać się porwać na wycieczkę zupełnie niezorganizowaną , nieplanowaną  i spontaniczną .
No i może nie bać się rozmawiać z ludźmi. My się trochę boimy, :) ale z tym walczymy ;)






Głodomory czekają na jedzonko :)