Pieskie życie naszych dzieci

Rys. Design Your Home with me                                                                               

Jak tak czasem patrzę na te moje dziewczyny  to mi ich  żal...

Niby mają przeróżne zabawki, domki dla lalek , lego, sikające bobasy, gadające laptopy, brokaty, błyszczące naklejki, kolorowe papierki ( a nie złotka od czekoladek jakie zbierało się za moich czasów),

na rower nie muszą czekać do I Komunii :) ( tu gdzie mieszkamy, brak roweru to jest naprawdę duuuże zaniedbanie, porównywalne z posiadaniem dziecka ze sczerniałymi  jedynkami :)) .

Mają dodatkowe zajęcia dostosowane do zachcianek i talentów, książki pięknie zaprojektowane, materiały edukacyjne każdej maści, zagraniczne wycieczki - jednym słowem mają wszystko to, za czym tęskniły dzieciaki wychowane w latach 70/80- czyli te z mojego pokolenia ( ale i na pewno wcześniejsze i nieco późniejsze również ).

A przede wszystkim mają najbardziej  deficytowy towar z PRL-u i pierwszych lat  dzikiego kapitalizmu w Polsce  czyli

naszą (rodziców) bezgraniczną uwagę.

Niby mają wszystko to czego potrzebują , ale czasami mam wrażenie ,ze nie mają czegoś bardzo istotnego, czegoś co pozwalałoby im swobodnie kształtować osobowość i znaleźć swoje miejsce w świecie.

A mianowicie

wolności.

Nie wiem jak u Was było, ale mnie w dzieciństwie  nikt lektur nie wybierał ( i nie czytał !), nikt nie budował ze mną domów z klocków,  nikt nie układał puzzli,  nikt mi zabaw nie obmyślał .
I sądzę, że podobne wspomnienia ma większość dzieciaków w zbliżonym do mojego wieku .

Dorośli mieli swój świat, ważnych spraw i dziecięcy światek mało ich interesował.
I to chyba była norma.
Mimo tego zupełnie nie pamiętam, żebym się nudziła, albo żeby mi tych dorosłych w moim światku brakowało...
Nie będę opisywać  zabaw z dzieciństwa :), musicie uwierzyć mi na słowo :
odbywałam

podróże międzyplanetarne :)

Poza tym całymi dniami ( poza szkoła rzecz jasna) przebywało się na zewnątrz.

Jak już wspominałam we wpisie o blokowiskach wychowałam się na typowym PRL-owskim osiedlu.
Szkoła znajdowała się po drugiej stronie ulicy, a tuż obok mojego bloku rozpościerały się łąki, sady i ogródki - teren eksploatowany przez okoliczną dzieciarnię.

Bez żadnego nadzoru dorosłych.  

Oczywiście czasem ktoś wyjrzał przez okno, zawołał, upomniał, ale generalnie świat dorosłych w naszym życiu nie istniał.
Grało się w gumę, w klasy, w chowanego, podchody, huśtało się godzinami na huśtawkach, wisiało na trzepakach, budowało piaskowe domy w pełni wyposażone.

Latem nawet robiliśmy ogniska na wspomnianych łąkach, konstruowaliśmy namioty ( z koców), jeździliśmy na rowerze, wrotkach, zimą na łyżwach .

W czasie ferii zimowych w naszej szkole na betonowym boisku, woźny wylewał wodę i w ten sposób tworzyło się lodowisko. Wspaniała rzecz.
Teraz przepisy BHP na pewno by na to nie pozwoliły.

A jak już się jechało z rodzicami  na tę wieś to można było turlać się po trawie, łazić po niej boso, wspinać po drzewach .
Nikt nie ganiał za nami ze środkiem odstraszającym kleszcze i nigdy żadne z nas żadnego kleszcza nie miało.
Co najwyżej pocięły nas komary, albo użądliła pszczoła podczas zbierania kwiatków na dziewczęce wianki.

Jadło się maliny, jeżyny, jagody prosto z krzaka i nikt o żadnej bąblowicy nigdy nie słyszał.

Dzisiaj życie wygląda zupełnie inaczej.

Nawet 8 -letnie dzieci odprowadza się i przyprowadza ze szkoły.
Kiedyś to było nie do pomyślenia.
Mieliśmy w klasie chłopca odprowadzanego przez mamę do 2 klasy i przez całą podstawówkę (jeszcze 8-letnia) traktowaliśmy go jak lekko niepełnoprawnego. :)

Nie wyobrażam sobie też by ( przynajmniej tu gdzie mieszkamy) wypuścić dziecko samo na dwór.
Zresztą nikt tego nie robi. Przynajmniej do około 10, 12  roku życia dziecka.

I tak ciągnę się za tymi moimi dziewczynami wszędzie i myślę sobie, że im  i sobie w gruncie rzeczy bardzo współczuję :).

Ze względu na to organizowanie dzieciakom zajęć, życia, atrakcji i rozrywek również

nasze  ( rodziców) towarzyskie życie niemal nie istnieje.

Wprawdzie duże znaczenie ma tutaj fakt, że jesteśmy emigrantami ( i to zaledwie 3-letnimi) i nie mamy żadnej babci, cioci, której można by dzieciaki z czystym sumieniem podrzucić.
Istotne jest tez to, że trochę trudniej na emigracji o kontakty towarzyskie i naprawdę bratnią duszę :).

Pamiętam, że gdy byłam dzieckiem moi rodzice prowadzili intensywne życie towarzyskie i to była raczej norma :).
Ciągle, ktoś w rodzinie miał urodziny, a jak nie było tego typu okazji to wujkowie umawiali się do któregoś z domów na karty :),  ciocie na ploteczki, a dzieciarnia na dzikie harce :).

Związek z rodzicami był nieco luźniejszy, wokół zawsze byli inni krewni, czy znajomi rodziców.

Teraz życie rodzinne jest na ogół bardziej zamknięte, mniejsze są też rodziny, mniej w nich dzieci, mniej są otwarte na kontakty z innymi krewnymi,  mniej w tym życiu chyba generalnie spontaniczności, więcej planowania, organizowania.

Na pewno poświęca się dzieciom więcej uwagi, słucha, analizuje , prowadzi dyskusje.
I to jest dobre.

Tylko czasem mam takie wrażenie, że dzisiejsze dzieciaki są mniej beztroskie.
I to jest bardzo smutne.

Moja 4-letnia córka zanim wyjdzie do przedszkola przypomina mi żebym nasmarowała ją kremem przeciwsłonecznym i popryskała środkiem odstraszającym kleszcze.
A to wszystko dlatego, że każde nasze spontaniczne wyjście do lasu, albo do przedszkolnego ( zalesionego ) ogródka bez odpowiedniego zabezpieczenia kończyło się przyniesieniem do domu nowego lokatora.

A znowuż o kremie zapobiegającym oparzeniom słonecznym nieustannie trąbią panie w przedszkolu .
Co mnie wkurza trochę, bo słońca w tym roku jak na lekarstwo i wcale mi się nie uśmiecha smarowanie dzieci co 5 minut kremami naszpikowanymi chemią blokującymi dostęp witaminy D do ich wątłych bladych ciałek)

I tak mogłabym pisać i pisać.

Oczywiście były pokolenia dzieci wychowanych w jeszcze  gorszych  i jeszcze bardziej stresujących warunkach...

Nieustannie zastanawiam się dokąd ten świat zmierza i dlaczego mam wrażenie, że ciągły postęp cywilizacyjny zamiast prowadzić nas do życia lepszego, pełniejszego, radosnego i

wolnego (!),

powadzi do życia pełnego ograniczeń, pułapek cywilizacyjnych (w które tak łatwo wpaść dorosłym a co dopiero dzieciom !), stresu i kompletnego oderwania od natury i naturalnych potrzeb ludzkiego gatunku.

Świat staje na głowie. 

I to chyba jedyna analogia z czasami beztroskiej zabawy w dzieciństwie - a konkretniej z wiszeniem na trzepaku głową w dół - wtedy też świat stawał na głowie. :)